Κύριε Ανθυπασπιστά διατάξτε....

Ήταν Ιούνιος του 2007 όταν πατήσαμε το πόδι μας στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην 35 Μοίρα Καταδρομών. Οι περισσότεροι εθελοντές και πορωμένοι για μία θητεία με δράση και ξεχωριστά μαθήματα ζωής. Αφού χωριστήκαμε και μας τοποθέτησαν στους Λόχους ξεκίνησε η αρχή μίας νέας ζωής. 

Θυμάμαι τις πρώτες μου στιγμές στον Λόχο Διοικήσεως και συγκεκριμένα σαν Υπαξιωματικός Κινήσεως στον Όρχο. Εκεί μαζί με 3-4 σειρές μου και αρκετούς παλιούς είχαμε δύο Στελέχη να είναι υπεύθυνοι για εμάς. Ο Αρχιλοχίας Μ.Α. και ο Ανθυπασπιστής Παπαγεωργίου Γεώργιος. Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις με τον Ανθύπα μου χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Βέβαια σαν παιδιά πάντα κάναμε τις κουταμάρες και τις βλακείες μας. Θυμάμαι μια φορά που έμπαινα στον Όρχο οδηγώντας ένα διπλοκάμπινο Navara και νομίζοντας ότι είμαστε μόνοι μας έκανα μπάντα. Τότε ο Παπαγεωργίου ρωτάει μια σειρά μου…Ποιος είναι αυτός ο Schumacher; Να μου παρουσιαστεί…Εγώ σαν βρεγμένη γάτα, του παρουσιάστηκα και φυσικά ξεκίνησα να παίρνω κάμψεις….και να παίρνω κάμψεις….και να παίρνω κάμψεις…Από εκείνη την μέρα όμως μια νέα σχέση δημιουργήθηκε και ήρθαμε πιο κοντά. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι ψαροντουφεκάς και πλέον είχαμε το αγαπημένο μας χόμπι να μας ενώνει και να μοιραζόμαστε ιστορίες και εμπειρίες. Με τον καιρό κατάλαβα ότι είχα να κάνω με έναν πραγματικά πολύ καλό αθλητή και άνθρωπο. Το γεγονός ότι έτρεχε για πλάκα 30 και 40 χιλιόμετρα για προπόνηση τα λέει όλα. Φυσικά τα θηράματά του δεν είχαν καμία σχέση με τα δικά μου .Ήταν όλα τεράστια για μένα και όνειρα ανεκπλήρωτα. Είχε αρκετές φωτογραφίες στο γραφείο του και πολλά περιοδικά. Σε μία άδειά μου μάλιστα του είχα αγοράσει και τα παπουτσάκια (Sporasub) για τις λεπίδες του, που δεν μπορούσε να τα βρει. Θυμάμαι και την τελευταία μας επαφή όταν επαναπατριζόμασταν και χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλο. Πραγματικά μεγάλες στιγμές γεμάτες συγκίνηση και λύπη. Η προτροπή του για συνεύρεση σε κάποιο ψάρεμα με γέμισε χαρά και προσμονή. 

Δυστυχώς μετά από 3 χρόνια ένα πρωινό διάβασα την τραγική είδηση για τον χαμό του. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν ήθελα να το πιστέψω. Το κεφάλι μου νόμιζα ότι θα πέσει στο πάτωμα. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια δεν γίνετε αυτό το πράγμα. Κι όμως ο Ανθυπασπιστής μου είχε χαθεί για πάντα κάνοντας το αγαπημένο μας χόμπι. Δεν θα γράψω το γιατί και το πώς. Λίγο πολύ οι λόγοι είναι τις περισσότερες φορές οι ίδιοι. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να του αφιερώσω αυτό το άρθρο και να μοιραστώ μαζί σας, την γνωριμία και την επαφή μου με αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο. 

Κύριε Παπαγεωργίου σας ευχαριστώ για όλα όσα μου μάθατε και για τον ένα χρόνο που περάσαμε μαζί στο στρατόπεδο. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ…Να με προσέχετε από εκεί ψηλά….


Υ.Γ. 1 Γεώργιος Παπαγεωργίου ΠΑΡΩΝ...

Υ.Γ. 2 Ποτέ χωρίς ζευγάρι….